فراموشی و آشفتگی و پریشان‌حالی

سلام. در چند ماه گذشته کمی دچار روزمرگی و تنهاییِ کاری شده‌ام. در پیِ خروج از این شرایطم.

اما مسئله‌ی فراموشی و آشفتگی و پریشان‌حالی را نمی‌دانم چه‌کنم.

در این دنیای شلوغ و منفجر از اطلاعات و بازار داغ شبکه‌های اجتماعی؛ شاید جزء لاینفک زندگی آدمها همین آشفتگی و پریشانی باشد، و ناقض تمرکز!
حضرت علی(ع) می‌فرماید: بدان که اعمال تو تابع نمازت خواهد بود. خب یکی از علت‌های این مرض همین‌جا مشخص شد. چقدر اهل مراقبه در نماز هستیم؟ چقدر اهل دقت و تمرکز در نماز هستیم؟ چقدر به قبل و بعد از آن فکر و توجه می‌کنیم؟

اما بنظرم در کنار بی‌تمرکزی، مرضِ "همه چیز در کنار هم خواستن" یا بطور خلاصه "حرص" نیز باعث تشدید این مرض می‌شود. خب این را هم شاید با تفکر، پختگی و صبر درمان شود که راه‌کار جذاب و شگفت‌انگیز "سفر" بسیار کاراست.

مدتی بود به این فکر می‌کردم نکند "موسیقی" هم باعث این آشفتگی می‌شود.

و الان به این فکر می‌کنم که آدمیزاد نیاز به تذکر دارد. تذکری که همه‌ی موارد بالا را می‌پوشاند!. چه تذکر درونی، چه بیرونی. و چه خوب که اطرافیان‌ش آنقدر دوست‌خواه او باشند که تذکر بدهند. همانطور که فرمود: دوست من آن‌ست که عیب مرا به من هدیه دهد¹. حالا اینجا عیبی بزرگتر از اتلاف زمان در آشفتگی و پریشان‌حالی؟

دعا بفرمایید تا آدمیزاد از این فراموشی و آشفتگی و پریشان‌حالی نجات پیدا کند.

یاعلی

پ.ن1: اَحَبُّ اِخوانی إلَیَّ مَن اَهدی اِلَیَّ عُیُوبی؛(کافی، ج2، ص639)