اخلاق مخابراتی
در عصر ارتباطات «انزوا» پذیرفتنی نیست و زندگی بی رابطه، مرگ روح است!
عرش الهی،مرکز بی نهایت شماره ای اتصال با آفریدها است.هرکس از هرجا و هر زمان و به هر زبان می تواند با این مرکز ، مکالمه کند، بی آنکه خطی روی خطی بیفتد.
خدا در مرکز ملکوتی دعا، هرلحظه آماده دریافت پیام «نیاز» است. هفده رکعت نماز در پنج نوبت، کد تماس با خداست که در عدد «24434-17» خلاصه می شود.
کسی که روزی پنج بار با او تکلم می کند ، از تنهایی در می آید. کلیم خدا می شود و احساس بی پناهی نمی کند.
خدا آن سوی خط تماس است ، دوست دارد در خوشی ها هم سراغ از او بگیریم ، نه فقط وقتی که گرفتار می شویم و به دردسر می افتیم. بی معرفتی است که وقتی «مضطر» می شویم از اورژانس «دعا» استمداد کنیم و انتظار کمک فوری داشته باشیم.
او همیشه گوش به زنگ ماست. ماییم که گاهی حوصله حرف زدن با او را نداریم. یا تماس و دعوت اورا بی جواب می گذاریم. شیطان سعی می کند در جبهه معنوی رابطه ما با خدا را قیچی کند، یا رو خط نیایش «پارازیت ریا» بیندازد. مکالمه ما با مرکز، نباید قطع و وصل شود ، یا صدایش خش خش داشته باشد.
باید «دیش» رحمت گیر را بر بام بلند «نیایش» نصب کنیم و دریافت کننده دل را روی طول موج «اجابت» تنظیم کنیم، تا صدای استجابت دعا به گوش دلمان برسد. اگر «امن یجیب» که رمز اجابت است نتوانست خط مارا با خدا مرتبط سازد، باید دید کدام گناه یا غفلت موجب قطع تماس شده است؟ گاهی قساوت دل و غذاهای حرام و دوستان بد، در سیستم ارتباطی ما و خدا اختلال ایجاد می کنند و خطوط تماس را می پوشانند و صدایمان به خدا نمی رسد.
برای وصل مجدد خط، هم پرداخت هزینه لازم است ، هم تعهد.
هزینه اش ، توبه و استغفار و اصلاح و عمل صالح است ، تعهدش هم آن است که قول بدهیم از حلم و صبر و ستاریت خدا سوء استفاده نکنیم، والا همیشه در معرض خطر اختلال و قطع ارتباط هستیم.
گاهی تنها یک «یا رب» خالصانه، یک آه برخاسته از دل ، یک قطره اشک ندامت ، یک دل شکسته و یک توسل بی ریا ، ما را به خدا وصل می کند.
پیش شماره ارتباط با خدا ، حمد و ثنا و صلوات است. اگر محبت و معرفت «اهل بیت» را داشته باشیم ، «آل محمد» به ما خط می دهند ، آنگاه می توانیم با چهارده خط مستقیم با خدا مرتبط شویم. «ولایت» تلفن همراه ما برای تماس با شبکه ملکوتی خداست.
حیف است در جهان ارتباطات، با خدا و رسول و اهل بیت ، رابطه نداشته باشیم.
جواد محدثی