سه شنبه

عید

هوالحی

من کنت مولاه فهذا علی مولاه!

(مرگ بر آمریکا!)

آقا گفتن عید غدیر عجب عیدیه ؛ خوب آقا خوووووووووووووووووووب

روزه اش هم میگن کلی ثواب داره

البته باید اون دنیا سر بی سحری روزه گرفتن امروز کلی با خدا و امام علی چونه بزنم!!!:دی

گفتم این عید به دیدار خودم هم برم

دلم از دیدن این آیینه ترسید چرا؟

یاعلی

ای دل، مرده شور ببرتت

بسم الله الرحمن الرحیم
وَلَقَدْ ذَرَأْنَا لِجَهَنَّمَ کَثِیرًا مِّنَ الْجِنِّ وَالْإِنسِ ۖ لَهُمْ قُلُوبٌ لَّا یَفْقَهُونَ بِهَا وَلَهُمْ أَعْیُنٌ لَّا یُبْصِرُونَ بِهَا وَلَهُمْ آذَانٌ لَّا یَسْمَعُونَ بِهَا ۚ أُولَـٰئِکَ کَالْأَنْعَامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ ۚ أُولَـٰئِکَ هُمُ الْغَافِلُونَ ﴿١٧٩﴾

و در حقیقت، بسیارى از جنّیان و آدمیان را براى دوزخ آفریده‌ایم. [چرا که‌] دلهایى دارند که با آن [حقایق را] دریافت نمى‌کنند، و چشمانى دارند که با آنها نمى‌بینند، و گوشهایى دارند که با آنها نمى‌شنوند. آنان همانند چهارپایان بلکه گمراه‌ترند. [آرى،] آنها همان غافل‌ماندگانند. (١٧٩ اعراف)


فهمیده ام که منظورت از "بسیاری از آدمیان" چه کسانی هستند...

گریه

گریه

جزء عمر آدمی محسوب نمیشود!!!

روزی که گذشت...

هوالناظر

عرفه ؛ باران ؛ اشک

نمیدانم علتش چه بود؛ 

ولی امروز در معامله قطرات با خدا کم نیاوردم...

او نزول رحمت میفرمود و ما...

جمعه

عشق تو مرا الست و منکم ببعید
هجر تو مرا ان عذابی لشدید

بر گرد لبت نوشته یحیی و یمیت
من مات من العشق فقد مات شهید

...

آن دم که شود اذا السماء فطرت
وانگه که شود اذا النجوم کدرت

من چنگ زنم دامنت اندر سئلت
گویم صنما بای ذنب قتلت

"شیخ بهایی"

تا ابد مردترین باش و علمدار بمان

جاده مانده است و من و این سر باقی مانده
رمقی نیست در این پیکر باقی مانده

نخل ها بی سر و شط از گل و باران خالی
هیچ کس نیست در این سنگر باقی مانده

توئی آن آتش سوزنده ی خاموش شده
منم این سردی خاکستر باقی مانده

گرچه دست و دل و چشمم همه آوار شده است
باز شرمنده ام از این سر باقی مانده

روزو شب گرم عزاداری شب بوهاییم
من و این باغچه ی پرپر باقی مانده

شعر طولانی فریاد تو کوتاه شده است
در همین اسب و همین خنجر باقی مانده

پیش کش باد به یک رنگی ات ای پاک ترین
آخرین بیت در این دفتر باقی مانده

تا ابد مردترین باش و علمدار بمان
با توام ای یل نام آور باقی مانده

شعر از سعید بیابانکی

تار و پود غزلم جاده ی ابریشم شد

در شب قدر دلم با غزلی هم دم شد

بین ما فاصله ها واژه به واژه کم شد

 

بیت هایم همه قرآن روی سر آوردند

چارده مرتبه ... آنگاه دلم محرم شد

 

ابتدا حرف دلم را به نگاهم دادم

بوسه می خواست لبم،گنبد خضرا خم شد

 

خم شد آهسته از اسرار ازل با من گفت

گفت:ایوان نجف بوسه گه عالم شد

 

بعد هم پشت همان پنجرهء رویایی

چشم من محو ضریحی که نمی دیدم شد

 

خواستم گریه کنم بلکه بر این زخم عمیق

گریه مرهم بشود، خون جگر مرهم شد

 

گریه کردم ،عطش آمد به سراغم،گفتم:

به فدای لب خشکت! همه جا زمزم شد

 

آنقدر دور حرم سینه زدم تا دیدم

کعبه شش گوشه شد آنگاه دلم محرم شد

 

روی سجاده ی خود یاد لبت افتادم

تشنه ام بود، ولی آب برایم سم شد

 

زنده ماندم که سلامی به سلامی برسد

از محمد به محمد که میسر هم شد

 

من مسلمان شده ی  مذهب چشمی هستم

که درآن عاطفه با عشق و جنون توأم شد

 

سالها پیر شدم در قفس آغوشت

شکر کردم، در و دیوار قفس محکم شد

 

کاروان دل من بسکه خراسان رفته است

تار و پود غزلم جاده ی  ابریشم شد

 

سالها شعر غریبانه در ابیات خودش

خون دل خورد که با دشمن خود همدم شد

 

داشتم کنج حرم جامعه را می خواندم

برگ در برگ مفاتیح پر از شبنم شد

 

یازده پله زمین رفت به سمت ملکوت

یک قدم مانده به او کار جهان در هم شد

 

بیت آخر نکند قافیه غافلگیرت

آی برخیز ز جا قافیه یا قائم شد...

 

سید حمیدرضا برقعی

تا کی به تمنای وصال تو یگانه

تا کی به تمنای وصال تو یگانه                                          اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه

خواهد که سرآید غم هجران تو یا نه                                   ای تیره غمت را دل عشاق نشانه

                                    جمعی به تو مشغول و تو غایب ز میانه

رفتم به در صومعه عابد و زاهد                                            دیدم همه را پیش رخت راکع و ساجد

در میکده رهبانم و در صومعه عابد                                        گه معتکف دیرم و گه ساکن مسجد

                                    یعنی که تو را می‌طلبم خانه به خانه

روزی که برفتند حریفان پی هر کار                                        زاهد سوی مسجد شد و من جانب خمار

من یار طلب کردم و او جلوه‌گه یار                                         حاجی به ره کعبه و من طالب دیدار

                                    او خانه همی جوید و من صاحب خانه

هر در که زنم صاحب آن خانه تویی تو                                    هر جا که روم پرتو کاشانه تویی تو

در میکده و دیر که جانانه تویی تو                                          مقصود من از کعبه و بتخانه تویی تو

                                    مقصود تویی، کعبه و بتخانه بهانه

بلبل به چمن زان گل رخسار نشان دید                                  پروانه در آتش شد و اسرار عیان دید

عارف صفت روی تو در پیر و جوان دید                                    یعنی همه جا عکس رخ یار توان دید

                                    دیوانه منم، من که روم خانه به خانه

عاقل به قوانین خرد راه تو پوید                                             دیوانه برون از همه آئین تو جوید

تا غنچهء بشکفتهء این باغ که بوید                                        هر کس به بهانی صفت حمد تو گوید

                                    بلبل به غزل خوانی و قُمری به ترانه

بیچاره بهایی که دلش زار غم توست                                     هر چند که عاصی است ز خیل خدم توست

امید وی از عاطفت دم به دم توست                                      تقصیر "خیالی" به امید کرم توست

                                    یعنی که گنه را به از این نیست بهانه

چهارپایه

بگو: اى بندگان من که بر زیان خویش اسراف کرده‏اید، از رحمت خدا مأیوس مشوید. زیرا خدا همه گناهان را مى ‏آمرزد. اوست آمرزنده و مهربان.

(قُلْ یا عِبادِیَ الَّذینَ أَسْرَفُوا عَلى‏ أَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمیعاً إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحیمُ الزمر : 53)

برگرفته از داستانک چهارپایه از حجت الله حاجی کاظم